จิงจิงไปโรงเรียนแล้ว ม่าม๊าตัดใจ กัดฟัน ม๊ากมาก ลูกฉันเพิ่ง 2 ขวบเองต้องไปโรงเรียนแล้วเหรอ!! แต่เนื่องด้วยลูกติดแม่ขั้นสุด เลยต้องตัดใจให้ไปอยู่กับคนอื่นบ้าง (เค้าๆ ว่างั้นนะ) ว่าแล้วก็ไปเลย โรงเรียนอนุบาลกรแก้ว เป็นแนวมอนเตสเซอรี่ ไม่เน้นวิชาการมาก (ที่นี่ดีอย่างคือเด็กกลุ่มเล็กมากคือ 4-5 คนต่อครู 1 คน ถ้าเข้าใหม่เค้าจัดครูประกบให้เลย 1 คน จนกว่าจะ join กับเพื่อนๆได้ ) และเค้าไม่ให้ผู้ปกครองอยู่ด้วยเลย อยากอยู่ก็ต้องแอบๆ ไม่ให้ลูกเห็นเดี๋ยวลูกจะหาแม่ แอบก็แอบ (วะ) ว่าแล้วม่าม๊าก็ต้องหาเสา หากำแพง แอบดูลูก วันแรกร๊องโรงเรียนแตกตั้งแต่ไปถึง พอป๊า ม๊า ส่งลูกให้คุณครู ก็ไปหาที่กำบังกัน ป๊าอยู่หลังรถ ม๊าอยู่หลังกำแพง แล้วค่อยๆโผล่หัวขึ้นมาดูลูกเป็นระยะๆ ดูลูกร้องซักพักก็หยุด (ครูเก่งอ่ะ) ลูกหยุดร้องป่าป๊าก็ไปทำงาน ม๊าไปส่งป๊าขึ้นรถไฟฟ้า พอออกจากโรงเรียนเท่านั้นแหละ ต่อมน้ำตาม่าม๊าแตกเป็นเขื่อนเลย ป่าป๊าบอกว่าร้องยังกะลูกไปเรียนเมืองนอก ร้องเยอะจริงจริงยอมรับเลย มันยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก ลูกฉันเคยอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ตอนนี้อยู่กับใครไม่รู้ (เวอร์ไปนิ๊ด...รู้ตัว) ส่งป๊าเสร็จรีบกับมาโรงเรียน ได้ยินเสียงจิงจิงร้องตั้งแต่ลงจากรถ เท่านั้นแหละแม่ร้องด้วยอีก "อยากหาม่าม๊า พาไปหาม่าม๊าหน่อย" ได้ยินลูกบอกครูยั่งงี้ใครจะทนไหว แล้วคุณแม่ก็นั่งร้องไห้อยู่ด้านหลังโรงเรียน พร้อมกับคอยด่อมๆมองลูก ได้ยินเสียงร้องปุ๊บแม่ร้องตามปั้บทุกครั้ง (จิงจิงร้องเป็นระยะๆ พอครูพาไปเล่นก็หยุด นึกได้ก็ร้อง) ส่งลูก 9 โมง รับกลับ 11 โมง เจอกันรีบมากอดกันยังกะลูกเพิ่งกลับจากอเมริกา ตาบวมกันทั้งคู่!
ตอนแรกตั้งใจว่า จะ up blog แบบ live ในวันแรกระหว่างนั่งรอลูกว่างๆ ที่ไหนได้ไม่มีอารมณ์เลย ร้องไห้ตลอดไม่รู้จะร้องอะไรขนาดน้าน
วันที่ 2 จิงจิง เก่งม๊าก ร้องแค่ตอนไปส่งที่ต้องแยกจากม่าม๊า พอสักพักก็ไม่ร้องแล้ว แล้วก็ไม่ร้องจนถึงเวลามารับเลย วันนี้ม่าม๊าไม่ได้อยู๋เฝ้าแล้ว เพราะหลังจากวันแรก คุณครูก็บอกว่า "คุณแม่ไม่ต้องอยู่หรอกค่ะ กลัวคุณแม่ใจอ่อน เอาลูกกลับบ้านซะก่อน" แป่วเลย ก็ได้ (กัดฟันเดินออกมาเลยทีเดียว) แต่พอม่าม๊าไปรับ จิงจิงก็เดินถือแฟ้มประจำตัว มากับครูที่ถึงกระเป๋าให้ เดินหน้านวนมาหาม่าม๊าเองเลยอ่ะ แถมบอกครูด้วยว่า "เอากระเป๋าให้ม่าม๊าจิ" น่านไง ชีสั่งครูซะตั้งแต่วันที่ 2 เลย คุณครูก็ได้แต่ทำตาม แบบขำๆ
